Toen ik haar de eerste keer zag, zat ze alleen in een paardenstal. Al haar broertjes en zusjes waren al weg. Mijn ex en ik hebben haar gelijk meegenomen. Onderweg hadden we nog even een pitstop gehouden bij mijn vader thuis. Ze ging natuurlijk gelijk op verkenning uit, want ze was. super nieuwsgierig en eigenzinnig. Bij thuiskomst bleek ze al snel erg ondeugend te zijn. Bench training was niet erg makkelijk. Mevrouw was het daar niet mee eens en piepte elke nacht. Maar dat niet alleen, ze poepte en plaste ook regelmatig de bench onder. Ondanks dat ze ’s nachts ook gewoon naar buiten ging. Akira was nogal aan de diaree. Nu bleek dat ze een parasiet had en kreeg hiervoor medicijnen. Ze was er toen snel vanaf.
Als pup zijne lag ze ook graag onder de bank. Je zag dan meestal haar kop eronder weg steken. Ze probeerde dit ook wel toen ze ouder was, maar uiteindelijk was ze er te groot voor.
Akira is een hond wie graag mag ontsnappen. Als puber ontsnapte ze vaak uit de tuin door over de omheining te springen. Nu ze volwassen is, groef ze nog wel eens een gat richting de buren. Dan ben je haar ineens kwijt. Als je haar roept hoor je gepiep bij de buren. Ze kon dan niet terug komen door hetzelfde gat waardoor ik deze dus eerst groter moest maken. Nu liggen er stenen voor en is het nog niet weer gelukt.
Ze is een hond met een gebruiksaanwijzing.
Kinderen vind ze prima zolang ze niet door huis rennen of haar op haar kop aaien. Het liefst heeft ze dat ze lekker bij haar uit haar buurt blijven. Worden ze wel druk dan gaat ze blaffen.
Ook veel volwassenen mogen haar niet op haar kop aaien. Dit vind ze niet prettig en zal dan ook haar kop wegtrekken.
Wat ze wel graag doet is als je haar wilt aaien ze op haar rug gaat liggen. Ze vind het namelijk heerlijk als je haar op haar buik aait.
Akira is altijd een hond geweest met veel energie. Ze mag graag rennen. Je ziet echt dat ze hiervan geniet. Toen ze 10 maanden was, heb ik mijn skates aangetrokken, haar een tuig aan gedaan en haar laten rennen. Het was misschien niet het perfecte tuig, maar dat leer je met de jaren.
Later toen Demon er was en ook oud genoeg was, heb ik een step gekocht en voor beide een x-back harnas. Ondertussen hebben ze beide al een nieuw harnas, omdat een logee hond hun oude had kapot gebeten. Nu hebben ze Beide een neon geel harnas van canadog. Ook hebben ze een geel veiligheidsjasje zodat ze goed opvallen als we een stukje over de straat moeten.
Harnas passen 
Harnas straktrekken om te kijken of de pasvorm goed is
Het bos is dichtbij, maar ik moet wel eerst hier de straat uit, een grote weg over en dan nog een stuk over de weg naar het bos. Veiligheid voor alles.
Over het steppen met de honden schrijf ik nog wel een keer een stuk.
Op 16 juni 2020 heb ik haar laten steriliseren. Elke loopsheid was een drama. Beide honden waren intact (niet geholpen) waardoor beide honden tijdens de loopsheid ontregeld waren. ’s nachts moesten ze apart in de bench, waardoor elke avond een drama was. Demon sliep op het laatst bij mij boven, omdat hij maar niet wou ophouden met joelen.
Dus na heel wat jaren toch besloten haar te laten helpen. Wat was ik blij toen ik haar weer kon ophalen. Ik was bang dat er wat verkeerd zou gaan, waardoor ik haar zou verliezen.
De eerste dagen heeft ze veel geslapen. Wat was ze rustig, zo rustig heb ik haar nog nooit gezien. Maar na een aantal dagen kwam al snel de oude Akira weer naar boven en zette ze de boel weer op stelten.
Bijkomen van de operatie 
Akira haar wond
Akira heeft nog nooit een hekel gehad aan de dierenarts. Ze gaat altijd kwispelend naar binnen en kwispelend naar buiten. Ik heb haar als pup altijd volgegooid met koekjes tijdens dierenarts bezoeken. Dus toen we na de sterilisatie terug moesten voor controle, wist ze precies waar ze naartoe moest en was ze net zo vrolijk als dat ze anders is.
Ze zeggen vaak dat honden rustiger worden als de hormonen uit het lijf zijn. Bij Akira is dit niet zo, ze is nog net zo druk als anders.
Als mensen Akira zien krijg ik vaak de opmerking van “ze is nog jong he”. Maar Akira word in mei (2021) 9 jaar. Ze is nog jong van geest en lekker hieper de pieper. Zo baas zo hond zeggen ze wel eens. Mensen wie mij kennen weten dat ik ook best druk kan zijn.
Buiten stuitert ze vaak, maar in huis is ze net een vloerkleedje. Af en toe speelt ze wel eens met Demon of ze kauwt een bot, maar verder ligt ze altijd of op de bank of op de grond te slapen.
Dit is niet alles wat er te vertellen is over Akira, daar kan ik nog wel heel veel meer over schrijven.
Ze is mijn meisje en ik zou haar voor geen goud willen missen
Liefs, Marieke
